100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗ
Στον χώρο της επετειακής έκθεσης του δήμου Θεσσαλονίκης φιλοξενείται και η Παράλληλη Έκθεση του τμήματος Χαρακτικής του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, με επιμέλεια δημιουργίας μητρών για την ισότιμη πρόσβαση των ανθρώπων με οπτική αναπηρία, στην τέχνη. Τη δημιουργία της έκθεσης επιμελήθηκε ο Ξενής Σαχίνης, Καθηγητής Χαρακτικής, Διευθυντής του Εργαστηρίου Χαρακτικής του Τμήματος Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της ΣΚΤ του ΑΠΘ. Την έκθεση, επίσης, εμπλουτίζουν με δημιουργίες τους η Ράνια Φραγκουλίδου, μέλος του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού του Εργαστηρίου Χαρακτικής, καθώς και οι φοιτητές της Καλών Τεχνών Α.Π.Θ. Αλέξιος Καρύδας, Νίκος Γκιάτας, Άννα Τζάρα, Μαρίνα Μπόμπου, Φροσύνη Θέου, Χρυσάνθη Μάλαμα, Μαρία Γεωργιάδου, Κωνσταντίνος Σταγάκης, Ελένη Χαμάκου και Έλσα Τσιτουρίδου.
Στην αντίληψή μου η συλλογική μνήμη παρουσιάζεται ως ένα ταμιευτήριο εμπειριών (για τους μάρτυρες των γεγονότων)και διηγήσεων από τις παλαιότερες στις νεώτερες γενεές. Ο καθένας και η καθεμιά προσθέτει το δικό του/της οβολό σε αυτό το ταμιευτήριο, έτσι ώστε, προϊόντος του χρόνου , οι επενδύσεις στη μνήμη να της αποδώσουν το αναμενόμενο κέρδος που δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από τη νίκη της απέναντι στη λήθη. Ταυτόχρονα είναι και η πάλη της αλήθειας απέναντι στο ψεύδος. Εδώ η ευθύνη βαρύνει την ιστορική επιστημονική έρευνα , η οποία ως ανεξάρτητη αρχή θα καταδείξει τους αποτυχημένους ή επιτυχημένους πολιτικούς και στρατιωτικούς χειρισμούς του καταγραφέντος στη συλλογική κοινωνική και ιστορική μνήμη γεγονότος.
Κατά συνέπεια, σε αυτή την ομαδική εικαστική παρουσίαση ο καθένας , η καθεμιά από τους συμμετέχοντες ανατρέχει στις δικές του καταγραφές , στα δικά του πολύτιμα σπαράγματα μνήμης και με αυτά ως βάση εκπονεί το εικαστικό του έργο με τις αναφορικές προβολές του στη Μικρασιατική Καταστροφή . «Θεέ μου, ίδε ο ‘Ανθρωπος»: καταστροφέας, βιαστής, δολοφόνος γυναικών και μικρών παιδιών, εμπρηστής ,φανατικός , λάγνος για τη βία και το μίσος. « Θεέ μου, ίδε ο Άνθρωπος»: ταπεινωμένος, πονεμένος, ξυπόλυτος, οδοιπόρος, ικέτης, στερημένος από τους οικείους του, πεινασμένος, ρακένδυτος, με τη ζωή του άχθος δυσβάστακτο για τον ίδιο, μάρτυρας της πυρίκαυστης ζώνης που κατέφαγε βιος και σκέπη. Και έπειτα… το πέρασμα της θάλασσας με την ελπίδα της επιβίωσης και την πάλη της κοινωνικής αποδοχής στις καινούργιες εστίες. Στις προσφυγικές συνοικίες , χωρίς φόβο για τη ζωή, αλλά πάντα με την αγωνία για το αύριο. 100 χρόνια μετά. «Θεέ μου, ίδε ο Άνθρωπος». «Άνθρωπε, ιδού η εικόνα σου στους αιώνες των αιώνων».
Καθηγητής Ξενής Σαχίνης
