Ανεβαίνοντας
2022
Ξυλογραφία
100 x 70 εκ.
Συνήθιζε να τεντώνει τα χεράκια της για να την πάρουν αγκαλιά και να την ανεβάσουν ψηλά, να δει έξω από τα μεγάλα παράθυρα του αρχοντικού τους τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, αμαξάδες, κυρίες με τα καπέλα τους, άνδρες με φέσια, με τουρμπάνια, με κομψά κουστούμια...
Ήταν οι χοροί, τα κεράσματα με τους γείτονες, οι καραμέλες λεμόνι που λάτρευε και ανέβαινε στην καρέκλα για να τις φτάσει.
Μετά ήταν τα πτώματα των γειτόνων, των φίλων, των συγγενών, διαμελισμένα, αποκεφαλισμένα, κάποια να τα τρώνε οι κότες.
Ήταν οι μπόγοι στους δρόμους πεταμένοι....πεσμένοι....αρπαγμένοι...
Ήταν μαύροι καπνοί να σκεπάζουν το αίμα που κυλούσε, παντού.
Και τέλος ήταν ο όρκος που πήρε: Αν ζήσει, να μην ξεχάσει.
Και σε κάθε βήμα που έκανε ήταν εκεί και η αρχοντιά και το μαύρο της φωτιάς που την έκαψε. Και κάθε σκαλοπάτι που ανέβηκε ήταν και για εκείνους που δεν ανέβηκαν στα πλοία.