Πραγματοποιώντας μια αναδρομή στο παρελθόν, διερωτώμενοι για την καταγωγή μας, αρκετοί από εμάς, εντοπίσαμε τις απαρχές μας βαθιά ριζωμένες στα χώματα της Μικράς Ασίας.
Μπορεί να μην βιώσαμε οι ίδιοι την αλλοτρίωση, την αποξένωση, όμως έχουμε χρέος να συναισθανθούμε τους ανθρώπους που διώχθηκαν και ξεψύχησαν για τον τόπο τους.
Ανάμεσά τους βρισκόταν και ένα δικό μας θραύσμα. Μία κόρη, μία μητέρα, μία γιαγιά. Μια ψυχή της οποίας τα λόγια ξεχείλιζαν πόνο και πικρία και που όμως, σε μια μικρή σχισμή έκρυβε την ελπίδα.
Με το πέρας των χρόνων, πολλά από τα αντικείμενά τους είτε έμειναν πίσω, είτε καταστράφηκαν, είτε κλάπηκαν. Μαζί τους, και οι αναμνήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας, τα αποτυπώματά των οποίων χάθηκαν στο χρόνο. Το μόνο που έμεινε ανεξίτηλο είναι οι ιστορίες που πέρασαν από γενιά σε γενιά.
Ποιος θα μας το έλεγε, ότι 100 χρόνια μετά θα στέκομαι αντίκρυ σου, σαν μικρό παιδί και εσύ με δάκρυα στα μάτια, θα μου αφηγείσαι τον ξεριζωμό σου.